Joanna: Dokładnie. Diego jest bilateralny, jest to jedna z jego najważniejszych funkcjonalności, ponieważ ta praca nawet z pacjentem z porażeniem połowiczym – zazwyczaj rekomendujemy, żeby jednak podpiąć obie kończyny, i zdrową, i porażoną, dlatego, że mamy tam różne tryby symetrii, można wspomagać sobie tą chorą kończynę, no i generalnie pacjent ćwiczy w takim naturalnym środowisku, pracuje obiema kończynami, to jest coś, co robi też w życiu codziennym. Oczywiście tą  porażoną chcemy bardziej aktywować, ale skupiamy się też dużo tutaj na takiej pracy bilateralnej, która jest po prostu dla nas i dla pacjentów zdecydowanie bardziej naturalna. Więc te dwie kończyny zazwyczaj sobie podpinamy. Oczywiście jest też opcja pracy jednostronnej. Jeżeli jest pacjent po amputacji, albo chcemy typowo poćwiczyć jedną stronę, to jak najbardziej też można podpiąć pacjenta jednostronnie, natomiast tutaj jeszcze raz powtórzę, bo jest to istotne, że zawsze zachęcamy do tej pracy bilateralnej, żeby tą unikatową funkcjonalność tego urządzenia wykorzystywać. Więc samo podpięcie jest naprawdę błyskawiczne. Jeszcze są dodatkowe podpórki, bo to na przykład: jeżeli pacjent ma niestabilny nadgarstek i nie jest w stanie go utrzymać w pozycji takiej neutralnej, to są takie specjalne podpórki właśnie pod ten nadgarstek, żeby tak po prostu nie opadał, żeby cała kończyna była lepiej ustabilizowana. Więc jeżeli jest taka potrzeba, wykorzystujemy tą podpórkę, podpinamy jedną rękę, drugą rękę – do linek i później już jest konfiguracja ze strony systemu. Dlatego, że musimy ustawić pacjenta pod linkami, urządzenie musi wiedzieć, gdzie pacjent się znajduje, jest taka specjalna kalibracja właśnie do wyrostka barkowego, natomiast to już później nam system po kolei podpowiada, jak tego pacjenta podpiąć już konkretnie w oprogramowaniu. Także jest taka instrukcja krok po kroku, więc tutaj jeżeli chodzi o taką typową konfigurację, no to jest ona po prostu szybka. Myślę, że do pięciu minut to jest maks, jeżeli chodzi o samo podpięcie pacjenta.

Krzysztof: A tak powiedziałaś z przodu lub z tyłu, natomiast ja widzę tutaj taką może przewagę, może unikatowość też tego urządzenia przez to, że to są linki, a to nie jest jakaś sztywna rama, do której my się podpinamy, że pewnie jeżeli byśmy nie chcieli korzystać, nie wiem: z biofeedbacku, to ustawimy tego pacjenta pewnie tyłem do urządzenia?
Joanna: Tak, super, że o tym mówisz, bo to jest dokładnie też taka dosyć unikatowa funkcjonalność i właśnie charakterystyczna dla Diego, że na samym początku wybieramy, czy chcemy ćwiczyć przodem, czy tyłem do urządzenia. Przodem raczej nie musimy tutaj tłumaczyć, no to jest wykorzystanie całego biofeedbacku, wykorzystanie wszystkich programów, w których jest tam naprawdę dużo, czy do funkcji ruchowych typowo, czy do funkcji poznawczych, tak, to już jakby ta mnogość opcji terapeutycznych wykorzystujących biofeedback i rzeczywistość wirtualną jest bardzo duża. Natomiast, jeżeli na przykład: chcemy bardziej popracować nad – nie wiem: funkcją manipulacyjną ręki, typowo ręki – i mamy jakiś stolik, gdzie pacjent ma coś przekładać, że ma coś układać, wykorzystywać typowo rękę, mówiąc potocznie dłoń, no to możemy go ustawić na przykład tyłem do Diego. To, co mu dajemy, to dajemy mu odciążenie całej kończyny globalnie – czy całych kończyn, a pacjent sobie robi coś, nie wiem, na jakimś stole takim klasycznym, jak wykorzystujemy, albo też na przykład łączymy sobie inne systemy, czy to Tyromotion, czy też innych producentów. Jest później takie wykorzystanie dwóch systemów w jednym podczas terapii, więc to nam też jakby otwiera kolejne opcje terapeutyczne, a jest bardzo prosta konfiguracja, bo albo siedzimy przodem do urządzenia, albo siedzimy tyłem do urządzenia. W praktyce większość ośrodków jednak przeważnie wykorzystuje tą konfigurację przodem – przynajmniej w większości czasu – bo tam jest cały biofeedback i mnóstwo tych gier, które angażują pacjenta. Natomiast też bardzo fajna opcja, że możemy tego pacjenta ustawić tyłem i właśnie skupić się na przykład typowo na funkcjach manipulacyjnych ręki.

Joanna: Czyli tak, zostaje nam dokładnie ta sama grupa pacjentów. Natomiast tutaj często się spotykam z czymś takim, że dostarczając Diego na oddział neurologiczny, bo chyba jednak w większości przypadków to będzie dalej neurologia. Najwięcej urządzeń jest na takich oddziałach czy w takich ośrodkach zainstalowanych. No to  na początku pojawiają się często takie wątpliwości, że: „a, pacjent neurologiczny i Google VR to tak nie do końca”. I wydaje mi się, jak tak rozmawiam z ludźmi, że bierze się to z tego, że dalej ten VR się kojarzy z różnego rodzaju grami. Na pewno każdy kiedyś testował, miał okulary na sobie i że tam się dużo dzieje. Nawet nam, osobom zdrowym, na przykład może się zrobić niedobrze po jakimś czasie, mogą się nasilić zawroty głowy itd.; więc zazwyczaj na samym początku jest taki odruch: neurologia i VR – no nie bardzo. Natomiast zawsze zachęcamy, żeby jednak przetestować u pacjentów neurologicznych te okulary – nawet na chwilkę, na 5 minut chociażby na samym początku – dlatego że naprawdę one w neurologii sprawdzają się świetnie. I tutaj, jeżeli chodzi o Diego, naprawdę widziałam wielu pacjentów: i takich z ciężkimi porażeniami, właśnie pacjentów takich bardzo neurologicznych i chyba jeden raz w ogóle w życiu widziałam, żeby pacjent rzeczywiście nie tolerował tych okularów. Natomiast zazwyczaj, oczywiście nie zaczynamy od tego, że pół godziny pacjent w VR-ze ćwiczy, tylko raczej tak 10-15 minut. Natomiast zawsze zachęcam do tego, żeby po prostu przetestować. Ja też powiedziałam przed chwilą, że są trzy na chwilę obecne programy terapeutyczne z VR-em – i to też nie jest bez przyczyny. Dlatego, że te programy są właśnie stworzone pod kątem pacjentów neurologicznych. One są takie bardzo stonowane, tam się za dużo nie dzieje. Jest to po prostu tak zaprojektowane, żeby… no dla pacjentów, więc żeby taki pacjent neurologiczny w tych goglach mógł ćwiczyć. Jedyne przeciwwskazanie generalnie…